و آنگاه خود را کلمه ای می یابی که معنایت منم

ومرا صدفی که مرواریدش تویی

وخود را اندامی که روحت منم

و مرا سینه ای که دلم تویی

وخود را معبدی که راهبش منم

و مرا قلبی که عشقش تویی

و خود را شبی که مهتابش منم

و مرا قندی که شیرینی اش تویی

و خود را انتظاری که موعودش منم

و مرا التهابی که آغوشش تویی

وخود را هراسی که پناهش منم

و مرا تنهایی که انیسش تویی

و ناگهان

سرت را تکان میدهی و میگویی

نه هیچکدام

هیچ کدام این ما نیست چیز دیگری است

یک حادثه دیگری و خلقت دیگری و داستان دیگری است

و خدا آن را تازه آفریده است

"دکتر شریعتی"